Archiwum filmów
Reż. Marco Bellocchio
Włochy, Francja, Niemcy, 2023, 134 minuty
Oparta na faktach historia Edgarda Mortary, żydowskiego chłopca porwanego przez papieża, siłą odebranego rodzinie i wyrwanego z tradycji, w której się wychowywał. Film prowadzi intensywne i intrygujące śledztwo wokół zbrodni Kościoła Katolickiego mocno rezonujące z obecnymi czasami, aktualne i ukazujące instytucję Kościoła niczym mafię. Rok 1858, żydowska dzielnica Bolonii. Pod osłoną nocy Gwardia Papieska wdziera się do domu rodziny Mortarów. Na rozkaz kardynała mają zabrać Edgarda, ich siedmioletniego syna, i wysłać do Rzymu. Dziecko zostało w tajemnicy ochrzczone przez swoją opiekunkę, a prawo papieskie jest nieubłagane: musi otrzymać katolickie wychowanie. Zrozpaczeni rodzice Edgarda zrobią wszystko, żeby odzyskać syna. Podejmują walkę, która szybko nabiera wymiaru politycznego. Jednak Kościół i papież nie zgadzają się na zwrot dziecka, chcąc umocnić swoją coraz bardziej słabnącą władzę… Reżyserii podjął się jeden z najwybitniejszych i wielokrotnie nagradzanych włoskich twórców kina Marco Bellocchio, który nie tracąc nic ze swojej gniewnej natury, wciąż tworzy kino spektakularne i mocne.
Przełomowym momentem było dla Haskella spotkanie z Teresą Poulsen, za namową której zgłębił nie tylko tajniki, ale i filozofię, jaka kryje się za jogą. Stopniowo ból, zniechęcenie i brak cierpliwości zastępowała coraz większa wiara oraz empatia w stosunku do ludzi pokrzywdzonych przez los podobnie jak reżyser. To właśnie z tych inspiracji narodziła się idea nakręcenia dokumentu, będącego połączeniem osobistej historii z szerszym spojrzeniem na fenomen jogi.
By go w pełni zrozumieć, Haskell wyrusza w podróż po świecie, odwiedzając miejsca, jakie pewnie nie przyszłyby nam w tym kontekście do głowy. Od celi śmierci w słynnym amerykańskim więzieniu San Quentin po Kenię, gdzie – jak się okazuje – Masajowie praktykują jogę od wieków. Rozmawia z parą Żydów, którzy drogę do judaizmu odnaleźli… poprzez jogę.
Te doświadczenia pozwalają reżyserowi spojrzeć z nieco innej perspektywy nie tylko na zachodnią kulturę, ale i własne życie.
Reż. Michelangelo Antonioni
Wlk. Brytania, Włochy, USA, 1966
Znakomicie nakręcony, kipiący niepokojem film Antonioniego jest zagadką, która zaprasza widzów do rozkoszowania się zmysłową atmosferą londyńskiego szyku lat 60. Niezadowolony ze swego stylu życia, rozgoryczony i rozczarowany fotograf bezmyślnie włóczy się po Londynie, utrwalając na kliszy momenty z codziennego życia. Po wywołaniu filmu okazuje się, że nieświadomie uchwycił scenę morderstwa.
Reż. Marija Kavtaradze
Litwa, Hiszpania, Szwecja, 2023, 108 minut
Nagrodzony za reżyserię na Sundance film Mariji Kavtaradze to zmysłowa i prowokacyjna love story, jakiej jeszcze na ekranach nie było. Dawno nie było też na nich duetu, między którym tak iskrzy. Elena (Greta Grinevičiūtė) jest tancerką, a Dovydas (Kęstutis Cicėnas) tłumaczem języka migowego. Oboje pracują ciałem, szukając najlepszego sposobu, by wyrazić – tańcem i ruchem dłoni – najsubtelniejsze sensy i najgłębsze emocje. Wydają się dla siebie stworzeni, ale Powoli zamiast happy endu wybiera status: „To skomplikowane”. Bo Elena uwielbia seks, a Dovydas mógłby się bez niego obejść. Pełni najlepszych chęci sprawdzają więc, czy da się kochać, nie pożądając. Film Kavtaradze śmiało podejmuje temat nowych modeli relacji, to kino namiętne i pełne pasji, które jest popisem zarówno świetnej reżyserii, jak i aktorskiej chemii. Zaręczamy, że jeszcze nikt tak seksownie nie wieszał w kinie prania!
Od marcowej premiery, "Przystanek" pokazano na wielu światowych festiwalach filmowych. Ostatnim sukcesem jest nagroda dla najlepszego filmu w kategorii "Free Cinema" na Cinemistica Film Festival w hiszpańskiej Grenadzie.
Seansowi towarzyszyć będzie projekcja wybranych przez Bartosza Reetza wyjątkowych etiud obrazujących różne oblicza kina artystycznego. "Przystanek" stanowi medianę tych niezwykłych perełek. W zestawie znalazł się m.in. short chilijskiego mistrza, José Luisa Torresa Leivy, doskonale znanego bywalcom Nowych Horyzontów.
✓ Bartosz Reetz o "Przystanku":
"Punktem wyjścia do napisania scenariusza krótkometrażowego filmu fabularnego pt. "Przystanek" jest historia z Japonii. Przez trzy lata na stacji Kami-Shirataki (wyspa Hokkaido) zatrzymywał się pociąg. Wsiadała do niego tylko jedna pasażerka - uczennica, która dojeżdżała nim na lekcje do szkoły. Ponieważ po 26 marca 2016 roku rozpoczęła ona naukę w szkole wybudowanej znacznie bliżej domu, tego właśnie dnia pociąg po raz ostatni zatrzymał się na wspomnianej stacji.
W filmie "Przystanek", zamiast dalekiej Japonii i dworca kolejowego, mamy polską prowincję i przystanek autobusowy PKS na opustoszałej wsi. Jako końcowy kurs autobusu wybrałem dzień ogłoszenia wyników matury. Jest to ostatnia wizyta w szkole i moment przejścia: zakończenia jednego etapu w życiu i oczekiwania na rozpoczęcie kolejnego. Interesuje mnie uchwycenie stanu zawieszenia. Tylko ten jeden dzień - poznanie wyników egzaminu dojrzałości decydujących o przyszłości bohatera i zapowiedź jego rychłego wyjazdu do wielkiego miasta. Wielka ochota na wyrwanie się z prowincji (bohater odczuwa "kłujący ból peryferyjności") i jednoczesna nostalgia za mijającym "starym światem".
Zrealizowałem film ascetyczny, wolny od obcych naleciałości - literatury i maniery teatralnej. Pewien rodzaj sztuki apeluje do uczuć w sposób bezpośredni, inny czyni to przez oddziaływanie na inteligencję. Istnieje sztuka, która zmusza do uczestnictwa, do empatii i taka, która wywołuje dystans i skłania do refleksji. W kinie mistrzem sztuki refleksyjnej jest Robert Bresson, "patron duchowy" mojego pomysłu."
→ Program spotkania (niedziela, 12 stycznia, 19:15):
●• "PRZYSTANEK"
reż. Bartosz Reetz
Polska 2018, 14'
obsada: Jakub Gomółka, Zenon Reetz, Kazimierz Wyżga
produkcja: Bartosz Reetz / Sartoris Film
Finalny kurs autobusu PKS i dzień ogłoszenia wyników matury. Ostatnia wizyta Jakuba w szkole i moment zakończenia jednego etapu w życiu i oczekiwanie na rozpoczęcie kolejnego.
Zwiastun filmu:
https://vimeo.com/282729988
●• "NIEZASŁANE ŁÓŻKO"
(Daginik Yatak / Unmade bed)
reż. Eytan Ipeker
Turcja, Polska 2015, 11'
obsada: Nazan Kesal, Hakan Çimenser
produkcja: Yoel Meranda (Kamara - Turcja), Bartosz Reetz (Sartoris Film - Polska)
●• "WOMEN WORKERS LEAVING THE FACTORY"
(Obreras saliendo de la fábrica)
reż. José Luis Torres Leiva
Chile 2005, 21'
obsada: Diana Sanz, Julieta Figueroa, Sybila Oxley i Paulina Chamor
produkcja: Macarena López
●• "ECCE HOMO"
reż. Dimitar Kutmanov
Wielka Brytania, Bułgaria, Rumunia 2015, 30'
obsada: Ada Lupu, Tabita Chirita, Viorel Lascu
produkcja: Andrei Lascu, Dimitar Kutmanov
●• "WIERA"
reż. Tatiana Fedorovskaya
Rosja 2017, 15'
obsada: Viktor Kruglyak, Dmitry Pervushi
produkcja: Andriej Konczałowski
Reż. Jesse Eisenberg
USA, Polska, 2024, 90 minut
Nakręcona w konwencji filmu drogi historia dwóch kuzynów, Davida i Benjiego, którzy wyruszają w podróż po Polsce w poszukiwaniu swoich korzeni oraz by uczcić pamięć ukochanej babci. W trakcie wyprawy spotykają na swej drodze ekscentrycznego przewodnika z Wielkiej Brytanii oraz grupę międzynarodowych turystów, z którymi wspólnie podróżują po Warszawie, Lublinie i Majdanku, poznając historię Holocaustu. Przy okazji próbują też odbudować trudne i pełne napięć relacje.
Reż. Sofia Coppola
USA, 2023, 113 minut
Kiedy młodziutka Priscilla Beaulieu spotyka Elvisa Presleya, on jest już gwiazdą rock-and-rolla. W ich niewielu wspólnych chwilach staje się dla niej kimś zupełnie nieoczekiwanym: pierwszą wielką miłością, sprzymierzeńcem w samotności i wrażliwym najlepszym przyjacielem. Jednak z czasem jej życie przypudrowane i przykryte toną różu i brokatu zmienia się w złotą klatkę. Oczami Priscilli Sofia Coppola opowiada o nieznanym obliczu najsłynniejszej love story – długich zalotach i burzliwym małżeństwie Elvisa i Priscilli, począwszy od okresu, kiedy Elvis stacjonował w Niemczech, aż po czas, kiedy zamieszkali w wymarzonej rezydencji Graceland.To głęboko prawdziwa, zachwycająco czuła i subtelna historia młodej, zagubionej i naiwnej dziewczyny bez pamięci zakochanej w gwieździe rocka.
Reż. David Lynch
Francja, USA, Wielka Brytania, 1999, 112 minut
„Prosta historia” to oparta na autentyczny wydarzeniach historia Alvina Straighta, który postanawia rozliczyć się i pogodzić z przeszłością. By spotkać się ze swoim schorowanym bratem wyrusza małym ciągnikiem do kosiarki w kilkusetmilową podróż przez całą Amerykę. Ten najmniej „lynchowski” z filmów Davida Lyncha, ale wciąż dowód jego wszechstronności i maestrii, to liryczna podróż w głąb ludzkiej duszy, przypowieść o istnieniu i przemijaniu, a także wzruszający portret człowieka u schyłku życia. O swoim nietypowym filmie Lynch mówił następująco: Wiem, że ten film w niczym nie przypomina moich poprzednich. Ale ludzie w swoich wyborach często kierują się emocjami. Tak właśnie było ze mną. Scenariusz „Prostej historii” poruszył mnie do głębi. Zafrapował mnie zwłaszcza motyw przebaczenia. Za rolę Alvina Straighta odtwarzający go 78-letni Richard Farnsworth zdobył nominacje do Oscara i Złotego Globu, a sam film został wyróżniony Europejską Nagrodą Filmową dla najlepszego filmu spoza Europy. Film jest dostępny w odrestaurowanej wersji 4K.
Reż. Richard Linklater
Austria, Szwajcaria, USA, 1995, 100 minut
Przed wschodem słońca to historia pewnego spotkania. Francuska studentka Celine i Amerykanin Jesse rozpoczynają konwersację podczas wspólnej podróży koleją. Oboje wysiadają w Wiedniu i kontynuują pasjonującą rozmowę, chodząc ulicami stolicy Austrii. Zanim się rozstaną i wsiądą to jadących w różne strony pociągów, chcą jeszcze spędzić ze sobą kilkanaście godzin... W 'Przed wschodem słońca' Richard Linklater po mistrzowsku rysuje portret młodego pokolenia lat dziewięćdziesiątych, ukazując marzenia, obawy i tęsknoty wchodzących w dorosłe życie ludzi.
Reż. Richard Linklater
USA, Francja, 2004, 77 minut
Kiedy Jesse i Celine spotkali się w pociągu Eurail, natychmiast dało się zauważyć, że zaczyna ich łączyć uczucie. Jego wynikiem był czternastogodzinny romans, jaki niespodziewanie przytrafił im się potem w Wiedniu. Romans, który zakończył się na peronie dworca, gdy przysięgli sobie, że spotkają się ponownie za pół roku. Od tego ranka minęło dziewięć lat. Podczas trasy promocyjnej nowej książki, Jesse dostrzega, że w paryskiej księgarni przypatruje mu się Celine. Ona mieszka teraz w Paryżu, on w Nowym Jorku. On odlatuje jeszcze tego samego wieczora, mają więc zaledwie kilka godzin, by stwierdzić, że ich uczucie jest tak samo silne, prawdziwe i witalne, jak dziewięć lat wcześniej w Wiedniu. Podczas pokazanej w czasie rzeczywistym podróży przez Paryż, dwójka bohaterów daje unieść się swym sercom i umysłom, poznaje swoje uczucia i ponownie przekonuje się, jak potężną, choć nieoczekiwaną, miłością darzy się wzajemnie.
ale tym razem portugalskiej historii, które reżyser skoncentrował nie na
chwilach chwały, ale na momentach hucznych porażek. Dlaczego wybierać
taką właśnie mroczną wizję, zamiast się chwalić? Dlatego, że Oliveira
nie chce unikać tematów polemicznych. Dlatego, że poprzez kino chce
zrozumieć i chce, aby inni też zrozumieli to, co niektórzy starają się
skrywać albo przemilczać, jak na przykład czasy kolonizacji.
Reż. Ira Sachs
Francja, Niemcy, 2023, 91 minut
„Przejścia", czyli o współczesnych związkach w wersji tylko dla dorosłych. Multikulturowy Paryż, a w nim troje kochanków uwikłanych w ryzykowną grę w pożądanie. Gwiazda europejskiego kina Franz Rogowski, rozsławiony filmem „Pachnidło" Ben Whishaw oraz znana z „Życia Adeli" i „Pięciu diabłów" Adèle Exarchopoulos tworzą w głośnym dramacie Iry Sachsa erotyczny trójkąt, w którym seks i uczucia dają wybuchową mieszankę. Jak na Paryż przystało, rewolucja zaczyna się w kawiarni. Świętujący zakończenie zdjęć filmowiec Tomas (Rogowski) poznaje Agathe (Exarchopoulos). Bez zastanowienia rzuca się w wir nowej namiętności, podczas gdy w mieszkaniu czeka na niego lojalny, wyrozumiały mąż Martin (Wishaw). Szukając osobistego spełnienia i emocjonalnych podniet, wszyscy troje eksplorują swoje ciała, uczucia i granice. Każde z nich będzie musiało zmierzyć się z pytaniami, na które nie są gotowi – i którym nie chcą stawiać czoła. Czy namiętność może iść w parze z pragnieniem założenia rodziny? Czy tworzymy relacje z miłości do kogoś, czy z miłości do siebie? Bezkompromisowy film o trójkącie i o nieokiełznanej miłości własnej, która potrafi zniszczyć każdego, kto znajdzie się w jej zasięgu. „Przejścia" to odważne, seksowne, ale jednocześnie zabawne i zmysłowe spojrzenie na współczesne relacje – dla widzów, którzy nie boją się spojrzeć w filmowe lustro.
Reż: Katia Priwieziencew
Polska 2025, 118 minut
PRZEPIĘKNE! to film, który poruszy serca wszystkich kobiet. Opowiada historie sześciu wyjątkowych bohaterek, z których, każda na swój sposób, walczy o swoje szczęście i spełnienie. To opowieść o codziennych wyzwaniach, o marzeniach, które nigdy nie gasną, i o odwadze potrzebnej, by żyć w zgodzie ze sobą.
Magda (Nieradkiewicz) próbuje pogodzić wychowanie dwójki małych dzieci z prowadzeniem domu, a jednocześnie pragnie wrócić do pracy i realizować swoje zawodowe ambicje. Basia (Ścisłowicz), skryta za murem nieufności, za wszelką cenę, unika miłości, choć bardzo jej pragnie. Krysia (Śleszyńśka), po trzydziestu latach małżeństwa, chce czerpać z życia pełnymi garściami, nawet jeśli jej mąż nie podziela jej entuzjazmu. Agata (Herman), odnosząca sukcesy bizneswoman, nie potrafi odnaleźć nici porozumienia z nastoletnią córką. Julia (Urzędowska) jest gotowa poświęcić wszystko, by przedłużyć swoją karierę w branży, która ceni tylko młodość i urodę. A mała Tosia (Szmidt)? Ona po prostu szuka odpowiedzi na wielkie pytania, które stawia przed nią życie.
„PRZEPIĘKNE!” to film, który bawi, wzrusza i chwyta za serce. Obejrzysz go z zapartym tchem i paczką chusteczek pod ręką.
Reż. Alexander Payne
USA, 2023, 133 minuty
Wielki powrót mistrza filmowego dialogu, Alexandra Payne’a, który zachwycił romantycznymi Bezdrożami, a potem uwodził obyczajową Nebraską. W pierwszych scenach Przesilenia zimowego poznajemy antypatycznego profesora historii (Paul Giamatti w chyba najlepszej roli w karierze). Akcja filmu toczy się w szkole z internatem gdzieś w Nowej Anglii lat 70., w przeddzień przerwy świątecznej. Spędzić Nowy Rok w tej skostniałej, zmrożonej tradycją instytucji pod opieką belfra to najgorsza kara z możliwych. Jednak stopniowo, wraz z topniejącym śniegiem i wypitą whisky relacje między uczniami i pracownikami, będącymi niczym relikty minionego świata (dosłowne znaczenie tytułu The Holdovers), zaczynają się ocieplać. Z konfrontacji i szczerej rozmowy rodzi się wzajemne zrozumienie. Jesteśmy więc świadkami swoistego, niezależnego od wieku bolesnego coming-of-age. A wszystko to zostało okraszone cytatami z dzieł greckich klasyków i łacińskimi maksymami, smakowitymi jak ciepłe soul food przygotowane przez doświadczoną przez los czarną kucharkę, która woli spędzić święta w pustej szkole.
Reż. Louise Archambault
Kanada, Polska, 2023, 120 minut
To inspirowana prawdziwymi wydarzeniami historia nastoletniej Ireny Gut, która w czasie II wojny światowej z narażeniem życia ukrywała i uratowała od zagłady kilkanaście osób żydowskiego pochodzenia. Trwa II wojna światowa. 19-letnia Irena (Sophie Nelisse) w wojennej zawierusze traci kontakt z rodziną. Siłą zostaje zmuszona do niewolniczej pracy w niemieckiej fabryce amunicji. Jej sytuacja polepsza się, gdy zwraca na nią uwagę Rugemer – major SS (Dougray Scott). Zafascynowany rezolutną dziewczyną mężczyzna zauważa, że pracuje ona ponad swoje siły i awansuje ją w strukturze fabryki. Irena przejmuje nowe obowiązki w kuchni, a później także dostaje za zadanie zarządzanie szwalnią, w której pracuje kilkunastu Żydów. Bohaterce udaje się podsłuchać rozmowę Niemców, z której dowiaduje się o planach likwidacji pobliskiego getta i postanawia znaleźć sposób na to, by ocalić podlegających jej robotników. Wkrótce rozwiązanie sytuacji pojawia się samo – młoda Polka otrzymuje propozycję pracy w roli gosposi w posiadłości Rugemera. Irena postanawia wykorzystać zaufanie pracodawcy i ukryć w jego domu Żydów pracujących wcześniej w szwalni. Konspiracja nie trwa jednak długo. Rugemer odkrywa tajemnicę Ireny i stawia jej trudne do zaakceptowania ultimatum.
Reż. Władysław Pasikowski
Polska, 1992, 104 minuty
Grupa członków SB zostaje po weryfikacji przeniesiona do policji i rozpoczyna walkę z bandą groźnych przestępców. Główny bohater, Franz, z wykształcenia prawnik, kończy "karierę" w SB. Jak dowiadujemy się z przesłuchań na komisji weryfikacyjnej, nawet wśród swoich 37-letni Franc nie należał do szaraków (31 nagan i 18 pochwał). Szybki awans i stabilną pozycję w SB zawdzięczał małżeństwu z córką byłego wiceministra, członka Biura Politycznego KC PZPR, która go porzuciła i prysnęła za granicę, "taka z niej była szmata" (słowa Franza). Po weryfikacji Franz przenosi się do pracy w policji. W trakcie jednej z akcji, w której kierowany przez niego "oddział" ma zatrzymać gang złodziei samochodów, trzech kolegów Franza zostaje zabitych. Franz wie, że gra idzie o wyższą stawkę aniżeli handel kradzionymi samochodami. Domyśla się także, że tak otwarcie przeciw policji mogli się zwrócić tylko jego byli koledzy po fachu. Postanawia się zemścić, jednak próba wciągnięcia do współpracy kumpla z SB, Ola, którego po weryfikacji wyrzucono z policji, jest fatalną pomyłką. Olo bowiem w tym czasie znalazł już nowych mocodawców i pracuje dla przeciwnej strony. Osamotnionego w walce Franza opuszcza także przygarnięta przez niego dziewczyna, która odchodzi do lepiej ustawionego Ola. Pojedynek Franza i Ola skończy się tragicznie dla nich obu: Franz dopadnie Ola i nie zawaha się strzelić do niego, sam jednak trafia na wiele lat do więzienia. Być może coś komuś udowodnił, na pewno jednak przegrał życie.
Oryginalny tytuł: Psycho Goreman | Reżyseria: Steven Kostanski | Produkcja: Kanada, 2020 | Czas: 95'
Występują: Nita-Josee Hanna, Owen Myre, Matthew Ninaber
Czy zastanawialiście się może kiedyś, jak wyglądałoby „E.T.”, gdyby sympatycznego kosmitę zamienić na wściekłego mięśniaka pragnącego zniszczenia ludzkości, a wzruszające fragmenty zastąpić hektolitrami krwi? Nie? My też nie, ale i tak mamy odpowiedź.
„Psycho Goreman” to najntisowy z ducha list miłosny do praktycznych efektów specjalnych, krwawej rozwałki i totalnego filmowego szaleństwa. Reżyser Steven Kostanski (znany z „The Void”) puszcza wodzę fantazji i pozwala sobie na stworzenie filmu, który wszyscy chcielibyśmy obejrzeć jako dzieciaki – krwawej, wulgarnej i zupełnie pozbawionej hamulców opowieści o napędzanym żądzą zniszczenia kosmicie, który przybywa na Ziemię i wpada w sidła małej (choć równie wrednej!) dziewczynki.
„Psycho Goreman” będzie też pierwszym od dwudziestu lat filmem wydanym w Polsce oficjalnie na kasetach wideo. Najpierw jednak będziecie mogli zobaczyć go w Konkursie Głównym na Octopus Film Festival.
[Grzegorz Fortuna]
Reż. Quentin Tarantino
USA, 1994, 154 minuty
Tytuł wywodzi się od amerykańskiej nazwy taniej literatury – powieści i komiksów – wydawanych w masowych nakładach. Quentin Tarantino i jego współscenarzysta Roger Avary połączyli kilka wątków podobnych opowieści – oscylujących od thrillera do melodramatu i od komedii do klasycznego filmu noir – w mozaikę kilkunastu historii, powielających wątki i motywy charakterystyczne dla tego typu prozy. Wśród kilkunastu bohaterów znaleźli się między innymi dwaj płatni mordercy pracujący na zlecenie potężnego gangstera, człowiek zajmujący się zacieraniem śladów zbrodni, znudzona żona gangstera nadużywająca narkotyków, bokser, któremu mafia zleciła przegranie walki, a który nie dotrzymał warunków umowy, drobni przestępcy i dilerzy narkotykowi. Sytuacje inspirowane literaturą i filmem, po wielkokroć wcześniej powielane, w tym zestawieniu nabierają świeżości i nowych znaczeń.
Oparta na faktach dramatyczna historia pierwszej romskiej - cygańskiej - poetki, kobiety świadomej swojego autorskiego głosu. Pierwszej, która zapisała swoje wiersze oraz pierwszej tłumaczonej na polski i wydanej w oficjalnym obiegu.
Toni Musulin, zanim został milionerem i dumnym posiadaczem czerwonego Ferrari, był zwyczajnym człowiekiem. Praca w firmie ochroniarskiej i znoszenie upokarzającego traktowania ze strony szefów nie zaspokajały jego ambicji. Opracował błyskotliwy plan, który wprowadził w życie z chirurgiczną precyzją. 5 listopada 2009 roku, o godzinie 10:00, po kilku miesiącach przygotowań, Toni zasiadł w opancerzonej furgonetce do konwojowania pieniędzy. W ładowni pojazdu znajdowało się 11,6 miliona euro…
Animacja opowiada o drewnianym pajacyku imieniem Pinokio, którego marzeniem jest być zwykłym chłopcem.
Film opowiada o czwórce znanych czeskich aktorów, którzy spotykają się po latach i postanawiają wspólnie zrobić film. Realizacja tego projektu stanie się dla każdego z nich powodem do przeżycia własnego życiowego katharsis.
Reż. Wojciech Jerzy Has
Polska, 1973
120 minut
Józef (J.Nowicki) przyjeżdża do sanatorium, gdzie przebywał przed laty jego zmarły ojciec, Jakub (T.Kondrat). Podróż okazuje się podróżą w czasie i w przestrzeni, po labiryncie przeszłości. Pozwala mu przeżyć w nadrealistycznej formie sceny z dzieciństwa, z wyobraźni. Klamrą kompozycyjną jest podróż pociągiem, a ślepy konduktor uosabia zachętę do spojrzenia wewnątrz, a nie na otaczający nas materialny świat. Doktor (G.Holoubek) kwateruje Józefa w pokoju ojca, który jak inni pacjenci przebywa na granicy życia i śmierci, w półśnie. Matka, jak się wydaje, pogrążyła się w amnezji. W drodze z żydowskiej szkoły odwiedza namiętną ciotkę Adelę, gdzie odkrywa, że karty Wielkiej Księgi służą jej do pakowania mięsa. Zdumiony odnajduje ojca na targowisku.
Adaptacja surrealistycznej prozy Brunona Schulza, w tym tytułowego opowiadania (1937), które jest swoistą kontynuacją zbioru Sklepy cynamonowe. Autor należał do najwybitniejszych prozaików okresu międzywojnia, zajmował się też rysunkiem i krytyką literacką, padł ofiarą Zagłady. Reżyser sięgnął po jego utwór przez pokrewieństwo wyobraźni i zainteresowanie wędrówką po labiryntach czasu, ale też w geście przypomnienia o tradycji żydowskiej po tragicznym marcu 1968 roku w Polsce. Filmowe sanatorium mieści się w willi Zagłobin w Konstancinie-Jeziornej (1911).
Film doceniony na międzynarodowych festiwalach filmowych: Nagrodą Jury w Cannes (1973) oraz Złotym Asteroidem w Trieście (1974). Na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku nagrody zdobyli scenografowie: Jerzy Skarżyński i Andrzej Płocki (1974).
Reżyseria: Victor Fleming
Czas trwania: 238 minut
Rok produkcji: 1939
Gatunek: romans
Ekranizacja bestsellerowej powieści Margaret Mitchell. W 1939 r. arcydzieło Davida O. Selznicka, zdobywca Nagrody Akademii®, olśniło publiczność i zdefiniowało czym powinien wyróżniać się hollywoodzki hit: odważnym filmowaniem, pełnym rozmachu, pasji, dramatu i ponadczasowego romansu.
Film zdobył 14 nominacji do Oscara i aż 9 statuetek: w tym dla najlepszego filmu, za role aktorskie dla Vivien Leigh i Hattie McDaniel (pierwsza Afro-Amerykanka), reżyserię, scenariusz, scenografię, montaż, zdjęcia i twórcze wykorzystanie taśmy barwnej.
Reż. Michael Curtiz
USA, 1942, 102 minuty
Laureaci Oscara Humphrey Bogart i Ingrid Bergman rozświetlają ekran w jednym z najbardziej trwałych romansów w historii kina - Casablance. Rick Blaine (Bogart - Afrykańska Królowa, Bunt na Caine'ie) jest właścicielem nocnego klubu w kontrolowanej przez Vichy Casablance, do którego przyjeżdżają uchodźcy desperacko pragnący uciec przed niemiecką dominacją. Pomimo wszechobecnej ludzkiej nędzy Rickowi udaje się pozostać niezaangażowanym w II wojnę światową, która szaleje teraz w Europie i Afryce Północnej. Ale wszystko to się zmienia, gdy Ilsa Lund (Bergman - Gaslight, Notorious) wchodzi przez drzwi frontowe klubu Ricka - Rick musi teraz wybrać między życiem z kobietą, którą kocha, a zostaniem bohaterem, którego potrzebuje ona i świat.
Reż. Miloš Forman
USA, RFN, 1979, 121 minut
20-letni Claude Bukowski przyjeżdża z Oklahomy do Nowego Jorku na posiedzenie komisji wojskowej. Na swojej drodze spotyka czwórkę hippisów - przypadek sprawia, że zostaje z nimi na dłużej. Odkrywa świat nieznanych wartości i narkotycznych uniesień. Świat braterstwa, równości i tolerancji. Rozbrzmiewa "Era wodnika". "Hair" powstało na podstawie brodwayowskiego musicalu. Początkowo obraz miał nakręcić George Lucas, a do ról epizodycznych przesłuchiwano nawet Madonnę i Bruce Springsteen'a.
Reż. Aleksander Ford
Polska, 1960, 166 minut
Czy widzieliście kiedykolwiek najpopularniejszy polski film na dużym ekranie? Jeśli nie — czas to nadrobić! Kino Rialto zaprasza na specjalny pokaz filmu „Krzyżacy” (1960), jednego z największych klasyków polskiej kinematografii i absolutnego rekordzisty frekwencyjnego — obejrzało go ponad 32 miliony widzów!
Ekranizacja powieści Henryka Sienkiewicza w reżyserii Aleksandra Forda to monumentalne widowisko, które do dziś zachwyca rozmachem, inscenizacją i kultowymi scenami — z bitwą pod Grunwaldem na czele. To film, który najlepiej ogląda się właśnie w kinie, gdzie rozmach historii i epicki obraz naprawdę robią wrażenie.
W obsadzie znaleźli się znakomici aktorzy, których role przeszły do historii:
Mieczysław Kalenik – Zbyszko z Bogdańca
Grażyna Staniszewska – Danusia Jurandówna
Andrzej Szalawski – Jurand ze Spychowa
Aleksander Fogiel – Maćko z Bogdańca
Emil Karewicz – król Władysław Jagiełło
Henryk Borowski – Zygfryd de Löwe
To wyjątkowa okazja, by zobaczyć film, który od 65 lat pozostaje symbolem polskiej kultury i jednym z najważniejszych tytułów w historii naszego kina.
Reż. Barbara Sass
Polska, 1982, 88 minut
"Krzyk" jest filmem mocnym, mrocznym, pełnym napięcia, sensacyjnym w sposobie prowadzenia narracji i zarazem bardzo emocjonalnym w tonie, co udziela się widowni. I czy będą to reakcje nacechowane dodatnio czy ujemnie, Barbara Sass nie uchybiła starej zasadzie kina: przede wszystkim nie nudzić" - pisała po premierze "Krzyku" jedna z recenzentek. O wysokiej randze trzeciego po "Bez miłości" i "Debiutantce" filmu twórczyni "Pokuszenia" przesądza głównie znakomita rola Doroty Stalińskiej, przez wiele lat ulubionej aktorki Sass. Stalińska dała tu subtelnie wycieniowany psychologicznie portret wulgarnej dziewczyny z marginesu, przebojowej i silnej w realiach półświatka, lecz zdumiewająco bezbronnej i zagubionej w świecie ludzi "normalnych", nie skażonych przestępczą przeszłością ani wychowaniem w patologicznej rodzinie. Obsadową niespodzianką filmu jest też zapadający w pamięć epizodyczny występ Igi Cembrzyńskiej w roli zapijaczonej, zeszmaconej matki bohaterki. Sporo też w "Krzyku" przenikliwych obserwacji nie tylko ludzkiej psychiki, lecz także barwnych obyczajowych konkretów rodem z "zakazanych" rejonów stolicy. Rok 1981. Marianna, młoda złodziejka z warszawskiej Pragi, wychodzi z więzienia i dzięki pomocy kuratora społecznego rozpoczyna pracę w luksusowym domu starców. Trwa tam właśnie kontrola. Istnieją bowiem podejrzenia, że część miejsc zajmują bezprawnie dawni prominenci. Jednym z nich jest podobno antypatyczny i władczy pan Nowicki, zwany Starym, którym opiekuje się Marianna. Niebawem dziewczyna opuszcza zapuszczone mieszkanie matki alkoholiczki i jej kochanka. Wprowadza się do swego nowego chłopaka Marka, pielęgniarza z domu starców. Chwilowo mieszka on w baraku, lecz ma obiecany lokal w spółdzielni. Pod wpływem uczucia do Marka Marianna zmienia się z wulgarnej chłopczycy w miłą, zadbaną dziewczynę. Niestety, idylla nie trwa długo. Brak im pieniędzy na mieszkanie, które Markowi przyznano. Dziewczyna po gwałtownej kłótni z Nowickim zabija go, sądząc, że wymierza sprawiedliwość, choć zarzuty przeciwko niemu okażą się fałszywe.
