Archiwum filmów

EWA KAROLINA CICHOCKA - dziennikarka, organizatorka i przewodniczka m.in. kobiecych wypraw z Fundacji Marka Kamińskiego (Robinson Crusoe była kobietą czy Wyspy z ognia). Ostatnie lata poświęciła poznawaniu Sycylii, przemierzając wyspę wielokrotnie m.in. z grupą kobiet z Polski i Sycylii (projekt Polak tu był). Jest autorką trasy po Sycylii – Śladami polskich artystów, zaprezentowanej na KOLOSACH, a także podróżniczych relacji, wystaw oraz książek o Sycylii. Jej zbiór reportaży i esejów pt. Sycylia. Między niebem a morzem, został wyróżniony w konkursie Magellana 2016 (najlepsze publikacje turystyczne) w kategorii: KSIĄŻKA PODRÓŻNICZA.
MAGDALENA PANNERT-BOBROWSKA - współautorka fotografii do książki o Sycylii oraz do wielu wspólnych i indywidualnych wystaw. Niestrudzona towarzyszka i inicjatorka eskapad nie tylko na Sycylię. Poznanianka i lekarka, dzieli pasję fotoreporterską z odpowiedzialnym zawodem.
W duecie potrafią wytrwale przemierzać nowe szlaki i godzinami śledzić z aparatami ludzi, krajobrazy i osobliwe detale. Równie niestrudzone są w dzieleniu się swoimi wrażeniami i pasjami.
„Stoimy na czubku wulkanu nad dziurą do wnętrza ziemi. Co kilka minut strzela w górę jak fajerwerk fontanna lawy, która rozpala noc czerwoną łuną. Słyszymy ryk wulkanu i czujemy drżenie ziemi i zapach siarki. To tak, jakby oglądać początek lub... koniec świata. Wokół tylko morze. Wieje i gwiżdże silny wiatr. Pewnie tak samo wiał, wypuszczony tu gdzieś z worków podarowanych Odyseuszowi przez króla wiatrów Eola”. Te chwile na wulkanie Stromboli to jedno z wielu emocjonujących wspomnień z podróży na Sycylię. Ta niezwykła, wypalona słońcem kraina o mitycznym rodowodzie przyciąga koneserów morskich krajobrazów oraz dzikiej i surowej natury. Jest także zasobna w spuściznę wielu nacji i wybitne dzieła architektury i sztuki. I może dlatego okazała się także inspirującą dla polskich artystów…
O różnorodności krajobrazowej, zawiłej historii, mieszkańcach, tradycjach i kuchni z pogranicza Europy i Afryki opowiedzą Ewa Cichocka i Magda Pannert, które od kilkunastu lat eksplorują wyspę. Wspominać będą nie tylko zdobywanie czynnych wulkanów, ale także uroki rybackich wiosek, majestat antycznych świątyń i blask bizantyjskich mozaik. Zdradzą także jak słodko jest zagubić się w gąszczu uliczek barokowych miast i wtopić się w tłum sycylijczyków, kultywujących od wieków tradycyjne festy i targi.







Ostatnia część trylogii z cyklu PRZED WSCHODEM SŁOŃCA i PRZED ZACHODEM SŁOŃCA z Julie Delpy i Ethanem Hawake'em w rolach głównych. Po raz pierwszy spotkali się PRZED WSCHODEM SŁOŃCA w pociągu do Wiednia. Dziewięć lat później wpadli na siebie w Paryżu PRZED ZACHODEM SŁOŃCA. Jesse i Celine są ze sobą już siedem lat. Co się wydarzy w ich związku na wakacjach w słonecznej Grecji? Ta dwójka z pewnością nie będzie się ze sobą nudzić. Błyskotliwe rozmowy, cięte riposty, sarkastyczny humor i emocje jeszcze bardziej intensywne niż wcześniej – tego lata on i ona poznają się na nowo.

Reż. Wim Wenders
RFN, 1974, 110 minut
"Alicja w miastach" jest, czwartym filmem Wendersa, ale reżyser często klasyfikuje go jako swój pierwszy, ponieważ odkrywa w nim film drogi jako gatunek. Jest to również pierwszy film Wendersa nakręcony częściowo w USA i pierwszy, w którym występuje jego „alter ego” Phillip Winter (Rüdiger Vogler). „Alicja w miastach” jest często porównywana do „Brzdąca” Charliego Chaplina. Film otrzymał Nagrodę Niemieckich Krytyków w 1974 roku. Dziennikarz Phillip Winter chce napisać artykuł o Ameryce, ale poza zrobieniem serii polaroidów nic innego mu się nie udaje. Rozczarowany rozpoczyna podróż powrotną do Niemiec. Niechętnie zgadza się wziąć małą Alice pod swoją opiekę, ponieważ jej matka, którą spotyka w Nowym Jorku dzień przed wyjazdem, odmawia zajęcia się dziewczynką. W Amsterdamie matka nie pojawia się zgodnie z umową, więc Winter i Alice wyruszają na poszukiwanie babci Alice w Zagłębiu Ruhry. Podczas wspólnych poszukiwań ich początkowa wzajemna niechęć stopniowo przeradza się w sympatię.

Reż. Wim Wenders
Francja, RFN, 1977, 127 minut
Amerykański przyjaciel prezentowany był w konkursie głównym w Cannes, zdobył Nagrodę Niemieckich Krytyków i Złotą Niemiecką Nagrodę Filmową w 1977 roku i jest dziś uważany za dzieło wybitne. Inspiracją dla filmu była powieść „Gra Ripleya” Patricii Highsmith. Jonathan Zimmermann (Bruno Ganz) wierzy, że wkrótce umrze na białaczkę. Pozbawiony skrupułów Amerykanin Tom Ripley (Dennis Hopper) dowiaduje się o tym i wykorzystuje chorobę Zimmermanna do własnych celów. Przedstawia Jonathana oszustowi Minotowi, który proponuje śmiertelnie choremu mężczyźnie, by został zawodowym seryjnym mordercą. W zamian ma otrzymać rozsądne wynagrodzenie, które zapewni jego żonie i dzieciom finansową przyszłość. Co ma do stracenia, skoro i tak umrze? Między dwoma skrajnie różnymi mężczyznami rodzi się przyjaźń, a Ripley ostatecznie interweniuje, gdy Zimmermann nie jest już zdolny do popełnienia kolejnego morderstwa.

Reż. Wim Wenders
Niemcy, USA, Kuba, Wielka Brytania, Francja, 1999, 101 minut
Wim Wenders towarzyszył w podróży do Hawany swojemu wieloletniemu przyjacielowi Ry Cooderowi, który napisał już wcześniej muzykę do jego filmów „Paryż, Teksas” i „Koniec przemocy”. Reżyser zanurzył się w świecie kubańskiej muzyki: przez kilka miesięcy towarzyszył zespołowi Buena Vista Social Club, najpierw w ich domu w Hawanie, następnie kilka tygodni później, w kwietniu 1998 roku, w Amsterdamie na pierwszym publicznym występie grupy, a jeszcze później, w lipcu 1998 roku, na triumfalnym koncercie w Carnegie Hall w Nowym Jorku. W ten sposób podążał za niemłodymi już bohaterami tradycyjnej kubańskiej muzyki na ich drodze od całkowitego zapomnienia do światowej sławy, co stało się w ciągu zaledwie kilku miesięcy. „Myślałem, że kręcę film dokumentalny – powiedział –a tymczasem byliśmy świadkami bajki, której nikt nie mógł sobie wymarzyć”. Dokument muzyczny stał się kinową sensacją i odniósł światowy sukces. Oprócz nominacji do Oscara dla najlepszego filmu dokumentalnego „Buena Vista Social Club” otrzymał m.in. Europejską Nagrodę Filmową, Złotą Niemiecką Nagrodę Filmową, Złotą Kamerę, Brazylijską Wielką Nagrodę Filmową.

Reż. Wim Wenders
Francja, RFN, 1987, 128 minut
Film nagrodzony został m.in. Złotą Palmą w Cannes (Najlepszy reżyser) i zdobył dwie Europejskie Nagrody Filmowe (Najlepszy reżyser, najlepszy aktor drugoplanowy). „Niebo nad Berlinem” jest swoistym „powrotem do domu” Wendersa i pierwszym niemieckim filmem po ośmiu latach spędzonych w Ameryce. Jego głównymi bohaterami są aniołowie stróże, przyjazne niewidzialne istoty w prochowcach, które słuchają myśli śmiertelników i próbują ich pocieszyć. Jeden z nich, Damiel (Bruno Ganz), pragnie stać się człowiekiem po tym, jak zakochuje się w pięknej artystce trapezowej Marion (Solveig Dommartin). Peter Falk, który gra samego siebie, pomaga mu przekroczyć tę granicę, wprowadzając go w tajniki drobnych przyjemności życia... Film stał się kultowy na całym świecie i w 1998 roku doczekał się remake'u pod tytułem „Miasto Aniołów” z Nicolasem Cage’em i Meg Ryan w rolach głównych.

Reż. Wim Wenders
Francja, Wielka Brytania, RFN, 1984, 147 minut
Paryż, Teksas jest uważany za najbardziej znany i odnoszący największe sukcesy na świecie film Wendersa. Doceniony przez krytyków, był nominowany do Złotego Globu, zdobył wiele głównych międzynarodowych nagród, w tym Złotą Palmę w Cannes w roku 1984. Ten niezwykły film drogi, oparty na scenariuszu laureata Nagrody Pulitzera Sama Sheparda, opowiada historię Travisa (Harry Dean Stanton), mężczyzny, który pewnego dnia w upale wędruje z Meksyku do Teksasu. Travis nie mówi ani słowa. Wydaje się też, że stracił większość wspomnień. Kieruje nim jednak pragnienie odnalezienia swojej rodziny –młodej żony Jane (Nastassja Kinski), którą prawdopodobnie naraził na śmiertelne niebezpieczeństwo swoją chorobliwą zazdrością, i jego 7-letniego syna Huntera. Przez cztery lata Travis był uznawany za zmarłego. Jego brat Walt przylatuje do Teksasu z Los Angeles, aby odnaleźć zaginionego brata. Walt wraz z żoną Ann zostali rodzicami zastępczymi Huntera. Bardzo trudno jest im teraz zrezygnować z tych ról, zwłaszcza gdy dowiadują się, że Travis chce wraz z synem wyruszyć na poszukiwanie Jane. Nie wiedzą o niej nic, poza tym, że prawdopodobnie mieszka w Houston... Oprócz imponujących kreacji aktorskich Harry'ego Deana Stantona jako Travisa i Nastassji Kinski jako Jane, „Paryż, Teksas” stał się również filmem kultowym ze względu na wyjątkową ścieżkę dźwiękową autorstwa Ry Coodera.

Ahmad i Marie nieformalnie zakończyli swój związek cztery lata temu. Po długiej rozłące mężczyzna przylatuje do Paryża, aby ostatecznie podpisać dokumenty i tym samym doprowadzić sprawę rozwodową do końca. Marie potrzebuje tych formalności, aby móc wejść w nowy związek małżeński z Samirem. Spotkanie nabiera dramatyzmu, kiedy Ahmad dowiaduje się, że atmosfera w domu Marie daleka jest od normalności. Z każdą chwilą kolejne tajemnice z przeszłości wychodzą na jaw i odciskają swoje piętno na życiu wszystkich.


reż. Oh-seung Kwon
Koorea Południowa 2020
Niesłysząca Kyung Mi, wraca późną nocą do domu po ciężkim dniu w pracy. Po kolacji służbowej z natarczywym klientem, udaje się na spotkanie z matką. Błądząc ciemnymi ulicami Seulu, jest świadkiem próby morderstwa nieznajomej dziewczyny. Zauważona przez seryjnego mordercę Do Shika, sama staje się jego celem.

Reż. Wojciech Has
Polska, 1957, 96 minut
Akcja toczy się w ciągu jednego dnia. Głównym bohaterem jest Kuba, rozpaczliwie walczący z nałogiem pijaństwa. Po południu, wraz z narzeczoną Krystyną ma udać się do lekarza, który zaaplikuje mu kurację. Na razie musi czekać. Czeka samotnie w mieszkaniu, które przypomina nieco rekwizytornię teatru. Co jakiś czas dzwoni telefon. To znajomi, niby współczujący, a tak naprawdę wścibscy i denerwujący. Kuba nie wytrzymuje. Poirytowany wychodzi na miasto. Włóczy się bez celu po ulicach, spotyka młodzieńczą miłość, wdaje się w burdę i ląduje w komisariacie. Wypuszczony idzie do baru "Pod orłem", gdzie znów sięga po kieliszek. W konsekwencji Kuba - uświadamiając sobie, że nigdy nie pokona nałogu - popełnia samobójstwo.

Film jest unikatowym, artystycznym inwentarzem płazów występujących w Polsce, szczególnie w polskich lasach, gdzie wiele gatunków ma w obecnej sytuacji największe szanse na przeżycie. Wizualną stronę filmu uzupełnia narracja czytana przez Krystynę Czubównę.
☘️ Wstęp wolny. Darmowe wejściówki dostępne w kasie kina.


reż. Luca Guadagnino
USA. Włochy 137 minut
Odurzające, hipnotyczne kino o poszukiwaniu raju na ziemi, miłosnym głodzie i erotycznej obsesji. „Queer”, najnowszy film Luki Guadagnino („Tamte dni, tamte noce”, „Jestem miłością”, „Challengers”) teleportuje widzów do świata nieposkromionych pragnień, szamańskich rytuałów i zmysłowej, dzikiej natury. Bohaterami są dwaj Amerykanie: posągowo piękny, młody Gene Allerton (magnetyczny Drew Starkey), i starszy od niego, zmagający się z uzależnieniami i samotnością William Lee (Daniel Craig). „Queer” to druga, równie udana, współpraca Guadagnino ze scenarzystą Justinem Kuritzkesem, autorem scenariusza do „Challengers”.
Daniel Craig, który zasłynął jako Bond, u Guadagnino zagrał najodważniejszą ze swoich dotychczasowych ról. Aktor wydobywa ze swojej postaci zarówno magnetyczny erotyzm, jak i tragiczną śmieszność dojrzałego mężczyzny, który zakochał się jak nastolatek. Razem ze Starkeyem tworzą elektryzujący duet: jeden jest nieuchwytny, chłodny i piękny, drugi – nienasycony, wygłodniały uczucia i trawiony erotyczną gorączką. Bohaterowie, amerykańscy ekspaci, spotykają się w Meksyku lat 50. i rozpoczynają transową podróż, która zawiedzie ich aż do ekwadorskiej dżungli. Ekranizacja kultowej powieści Williama S. Burroughsa wydobywa z literatury cały wizualny przepych i zmysłowe piękno, jednocześnie nie uciekając od przenikliwego politycznego komentarza. Satyra na pruderyjną i pełną hipokryzji Amerykę splata się tu z najintensywniejszym ekranowym romansem ostatnich lat.
Całości dopełnia porywająca ścieżka dźwiękowa. Muzykę do „Queer” skomponowali Trent Reznor i Atticus Ross (zdobywcy Oscara za ścieżkę dźwiękową do „The Social Network”), a jeden z ich nowych utworów wykonuje brazylijski piosenkarz i kompozytor Caetano Veloso. Soundtrack wypełniają też przeboje Sinéad O’Connor, Nirvany, Prince’a i New Order. Każdy dźwięk i każda piosenka w tym filmie opowiada historię szalonej, nieodwzajemnionej miłości, która jest jak narkotyk – wciąga i pozostawia ciągły niedosyt – ale której każdy chciałby choć raz doświadczyć.

Reż. Luca Guadagnino
USA, Włochy, 2024, 137 minut
Odurzające, hipnotyczne kino o poszukiwaniu raju na ziemi, miłosnym głodzie i erotycznej obsesji. „Queer”, najnowszy film Luki Guadagnino („Tamte dni, tamte noce”, „Jestem miłością”, „Challengers”) teleportuje widzów do świata nieposkromionych pragnień, szamańskich rytuałów i zmysłowej, dzikiej natury. Bohaterami są dwaj Amerykanie: posągowo piękny, młody Gene Allerton (magnetyczny Drew Starkey), i starszy od niego, zmagający się z uzależnieniami i samotnością William Lee (Daniel Craig). „Queer” to druga, równie udana, współpraca Guadagnino ze scenarzystą Justinem Kuritzkesem, autorem scenariusza do „Challengers”. Daniel Craig, który zasłynął jako Bond, u Guadagnino zagrał najodważniejszą ze swoich dotychczasowych ról. Aktor wydobywa ze swojej postaci zarówno magnetyczny erotyzm, jak i tragiczną śmieszność dojrzałego mężczyzny, który zakochał się jak nastolatek. Razem ze Starkeyem tworzą elektryzujący duet: jeden jest nieuchwytny, chłodny i piękny, drugi – nienasycony, wygłodniały uczucia i trawiony erotyczną gorączką. Bohaterowie, amerykańscy ekspaci, spotykają się w Meksyku lat 50. i rozpoczynają transową podróż, która zawiedzie ich aż do ekwadorskiej dżungli. Ekranizacja kultowej powieści Williama S. Burroughsa wydobywa z literatury cały wizualny przepych i zmysłowe piękno, jednocześnie nie uciekając od przenikliwego politycznego komentarza. Satyra na pruderyjną i pełną hipokryzji Amerykę splata się tu z najintensywniejszym ekranowym romansem ostatnich lat. Całości dopełnia porywająca ścieżka dźwiękowa. Muzykę do „Queer” skomponowali Trent Reznor i Atticus Ross (zdobywcy Oscara za ścieżkę dźwiękową do „The Social Network”), a jeden z ich nowych utworów wykonuje brazylijski piosenkarz i kompozytor Caetano Veloso. Soundtrack wypełniają też przeboje Sinéad O’Connor, Nirvany, Prince’a i New Order. Każdy dźwięk i każda piosenka w tym filmie opowiada historię szalonej, nieodwzajemnionej miłości, która jest jak narkotyk – wciąga i pozostawia ciągły niedosyt – ale której każdy chciałby choć raz doświadczyć.

W ramach odnoszącej niezwykły sukces trasy Magic Tour z 1986 roku, która była ostatnią graną przez Freddiego Mercurego, pierwszy raz udało się włączyć Węgry do programu. Trzy lata przed upadkiem Muru Berlińskiego był to największy koncert, jaki miał miejsce na Népstadion w Budapeszcie.
“Jesteśmy zachwyceni, że fani Queen z całego świata w końcu mają szansę przeżyć ten niesamowity dla zespołu moment. Wiedzieliśmy, że koncert na stadionie w Budapeszcie będzie przełomowy, ale nie spodziewaliśmy się, że będzie to aż tak historyczna noc. Koncert wygląda i brzmi świetnie na ekranie kinowym w całej jego cyfrowej odsłonie, a dokument świetnie sprawdza się w roli wprowadzenia. To był naprawdę niezwykły czas w historii zespołu.” – Brian May i Roger Taylor.


Reż. Maciej Hydr
Polska, 2023
Rok 1991, kilkanaście miesięcy po upadku komunizmu, Gdańsk. Reemigrant Jacek Waldemar wraca do Polski z chęcią działania. Ujrzawszy ojczysty bałagan, biedę i bezrobocie, uruchamia pierwsze na wybrzeżu prywatne radio. To wstrząs dla Słomińskiego, dyrektora lokalnej rozgłośni państwowego nadawcy. Do tej pory to, czy jego audycji ktokolwiek słucha, nie miało dla niego znaczenia!!! Waldemar walczy zacięcie, bo wygrana słuchalności to konkretne wpływy z reklam.... ale pewnego dnia mieszkańcy Gdańska mają jeszcze większy wybór...


reżyseria: Phil Grabsky
Ponad 200 obrazów i rysunków, w tym ponad 100 niepokazywanych w kinach, będzie tematem nowego filmu Phila Grabsky’ego, który powstał z okazji 500. rocznicy śmierci Rafaela Santi (zm. 6 kwietnia 1520), włoskiego malarza i architekta, najmłodszy z trójki słynnych artystów włoskiego renesansu – obok Michała Anioła i Leonarda da Vinci.
Film ukaże dzieła zgromadzone m.in. w Luwrze, Uffizi, National Gallery of Art czy Muzeum Prado. Dla widzów będzie to niewątpliwa okazja do poznania kreatywności i umiejętności Rafaela, który często nie jest jeszcze dobrze zrozumiany.

Reż. Massimo Ferrari
Włochy, 2021, 90 minut
Zanurz się w epokę renesansu i odkryj wysublimowaną sztukę Rafaela. Podziwiaj portrety niezwykłych kobiet: Matki, Przyjaciółki, Sekretnej Kochanki i Klientki, których osobowości rozkwitają na płótnach. Matka, która zmarła, gdy artysta miał zaledwie osiem lat. Wielbicielki, które wspierały go na drodze do sukcesu. Kobieta, która niemal przyczyniła się do jego śmierci. Istniały naprawdę lub były tylko wytworem wyobraźni. Rafael (1483-1520) uwiecznił ideał niebiańskiego piękna. Dzięki pracy światowej sławy ekspertów możemy poznać najważniejsze momenty z życia jednego z największych mistrzów renesansu.




Reż. Krzysztof Łukaszewicz
Polska, 2023, 119 minut
„Raport Pileckiego” to długo oczekiwana, historyczna produkcja, która przybliży losy jednego z największych polskich bohaterów – rotmistrza Witolda Pileckiego. Był harcerzem, uczestnikiem Bitwy Warszawskiej, obrońcą Polski w 1939 roku, członkiem ruchu oporu, powstańcem warszawskim, walczył też w armii Andersa. Wykazał się bezprecedensową w skali świata odwagą – zgłosił się na ochotnika, by wejść do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, z którego brawurowo zbiegł po 947 dniach. W raporcie napisanym po ucieczce przekazał światu prawdę o zbrodniczej działalności Niemców. Po wojnie aresztowany, torturowany i skazany na śmierć przez komunistów za działalność wrogą Polsce Ludowej, nigdy nie wyrzekł się swoich ideałów. Patriota wierny swoim wartościom i przysiędze złożonej Wolnej Polsce pozostał rozdarty między powinnościami wobec ojczyzny i rodziny. Odważny żołnierz, a zarazem czuły ojciec i mąż stanął w obliczu tragicznych dylematów moralnych. Jego postać pozostanie na zawsze w naszej kulturze symbolem miłości, bohaterstwa i niezłomnej walki o prawdę. W 1990 roku rotmistrz Pilecki został zrehabilitowany, a w 2006 prezydent Lech Kaczyński odznaczył go pośmiertnie Orderem Orła Białego. W 2013 roku rotmistrz został awansowany do stopnia pułkownika. Brytyjski historyk profesor Michael Foot zaliczył Witolda Pileckiego do grona sześciu najodważniejszych ludzi ruchu oporu podczas II wojny światowej.




Reż. Tina Satter
USA, 2023
Włosy ma spięte w niedbały kok, wzrok wlepiony w monitor. Żółte trampki nie mają sznurówek, a pod białą koszulą prześwituje podkoszulek. 25-letnia Reality Winner (w tej roli gwiazda „Euforii” – Sydney Sweeney) jest młodą tłumaczką, która ma swoją rutynę. Po pracy prowadzi zajęcia jogi, robi zakupy na kolejne dni, sączy mrożoną kawę i publikuje selfie na Insta. W stresowych sytuacjach chroni się humorem. Reality jest pełna sprzeczności. Zauważają to agenci FBI, którzy przeszukują jej dom. Dziewczyna jest podejrzana o wydrukowanie tajnych dokumentów. Ona jednak zdaje się przejmować bardziej swoim kotem i psem, których stresuje obecność obcych mężczyzn. „Reality” to portret współczesnej dziewczyny, na który długo czekaliśmy. Dziewczyny, która nie daje się zaszufladkować – jej osobowość nosi w sobie wiele kolorów. Korzysta z różnych wariacji kobiecości, niczym z masek, które naprzemiennie zakłada. Jej miłość do spokoju, który daje joga, nie wyklucza tego, że w wolnym czasie chodzi ćwiczyć crossfit. Jej nieszablonowość i wiedza na spektrum tematów imponuje – i właśnie takie są współczesne kobiety. Chowa się za stereotypami blondynki, gdy to dla niej wygodne, by odbijać piłeczkę i korzystać ze swoich pokładów inteligencji. Ucieka się do humoru, gdy czuje się zagrożona – kto z nas nie próbował tak wyrwać się z niezręcznej sytuacji? Niemal intymne, zamknięte w 90 minutach, spotkanie z Reality to, idąc tropem „Najgorszego człowieka na świecie”, portret współczesnej dziewczyny w wersji 2.0. W tej roli Sydney Sweeney pokazuje, że ma wystarczający talent, by zostać wielką aktorką.


Reż. Marek Piwowski
Polska, 1970, 65 minut
Zwykła wycieczka po Wiśle zamienia się w szopkę ku czci kapitana. Obywatele nie potrafią już odpoczywać prywatnie i bez programu. Kaowiec nie grzeszy inteligencją, a mimo to mnożą się pomysły: święto kapitana, bal maskowy, quiz z wiedzy ogólnej, zbiorowa gimnastyka, gra w salonowca. Film był debiutem fabularnym Marka Piwowskiego, który w latach 60. zasłynął znakomitymi filmami dokumentalnymi ukazującymi w krzywym zwierciadle realia naszej małej stabilizacji. W przypadku „Rejsu” trudno utożsamić film jedynie z nazwiskiem reżysera, bowiem na planie panowała atmosfera improwizacji i wiele twórczego wkładu wnieśli współpracownicy i goście. W tym gronie należy wyróżnić współscenarzystów: Janusza Głowackiego – prozaika i dramaturga i Jerzego Karaszkiewicza – artystę STS, Stanisława Tyma – artystę STS, dramaturga, Jerzego Dobrowolskiego - aktora i twórcę kabaretów „Koń” i „Owca”, Andrzeja Dobosza – krytyka literackiego. To właśnie w tej komedii narodził się legendarny duet aktorski Jana Himilsbacah i Zdzisława Maklakiewicza. „Rejs” osiągnął w Polsce status filmu kultowego, a dialogi weszły na trwałe do potocznej polszczyzny jako przykłady peerelowskiej nowomowy. I miejsce w ankiecie tygodnika „Polityka” w kategorii: Najciekawsze filmy polskie XX wieku świadczy o tym, że „Rejs” króluje nie tylko pośród polskim komedii, ale też ponad dramatami i innymi gatunkami.

Wystawa skupia się na najważniejszych wydarzeniach z ostatnich lat życia Rembrandta, powszechnie uważanych za najlepsze i najbogatsze lata w jego twórczości. Arcydzieła, które powstały w tym właśnie okresie można nazwać definiującymi jego geniusz. Poznamy historię życia Rembrandta, która przeplata się z zakulisowymi przygotowaniami do wystaw w National Gallery w Londynie i Rijksmuseum w Amsterdamie – wszystko razem pozwala poznać fenomen tego wielkiego malarza.
Każda wystawa Rembrandta jest oczekiwana z niecierpliwością, ale prezentowane wystawy przygotowane przez londyńską Galerię Narodową i amsterdamskie Rijksmuseum są wydarzeniem wyjątkowym. Dokumentaliści otrzymali uprzywilejowany dostęp do tych placówek i stworzyli na widzów kin na całym świecie film jedyny w swoim rodzaju. Zawiera on dokładna analizę każdego z kluczowych pokazywanych arcydzieł wraz z wypowiedziami zaproszonych gości, w tym kuratorów i czołowych historyków sztuki. Dla wielu, Rembrandt jest największym artystą, jaki kiedykolwiek żył, a ten film stara się odkrywać prawdę o człowieku, uważanym za legendę.

Reż. Kari Juusonen, Jørgen Lerdam
Finlandia, Niemcy, Irlandia, Dania, 2024, 86 minut
Tym razem na dzień przed Wigilią będzie musiał odnaleźć zaginione sanie Świętego Mikołaja oraz… poznać swoją własną drogę, która nauczy go jak być sobą. Za tę zabawną, mądrą i porywającą opowieść odpowiedzialni są producenci animowanych hitów: „Zadziwiający kot Maurycy” i „Ups! Arka odpłynęła”. Czas na największą świąteczną przygodę tego roku, która przejdzie najśmielsze oczekiwania i przekroczy nawet zorzę polarną. Nareszcie spełnia się największe marzenie renifera Niko! Wspólnie ze swoim tatą będzie mógł latać w elitarnej Powietrznej Eskadrze Świętego Mikołaja. Wkrótce okazuje się jednak, że jest jeszcze jeden kandydat na jego miejsce – to Stella, zawadiacka reniferka, która również chętnie przyczyni się do rozdawania prezentów na Boże Narodzenie. Pomimo rywalizacji, oboje lubią się nawzajem, a Niko zachęcony przez swoją konkurentkę pokazuje jej gdzie ukryte są słynne sanie Świętego Mikołaja. W noc poprzedzającą Wigilię wychodzi na jaw, że Stella bez pytania zabrała bezcenny pojazd i uciekła z nim w kierunku mroźnej Północy. Niko wspólnie ze swoimi najlepszymi przyjaciółmi – wiewiórką Juliuszem i łasicą Wilmą, ruszają śladem uciekinierki. Od ich misji zależą święta Bożego Narodzenia, które są już tuż, tuż! Jeżeli wszystko ma się udać, młody renifer będzie musiał nauczyć się jak być sobą i dokonać wielu nieoczywistych wyborów.

Reżyseria: Thierry Donard
Po roku obfitującym w dramatyczne zmiany, roku utrzymywania dystansu, RESET porywa międzynarodową widownię w podróż, która pozwoli ponownie odkryć nasz świat. Spojrzymy na niego oczami młodych ludzi, którzy pośród krajobrazów koła podbiegunowego czy białych, piaszczystych plaży Polinezji Francuskiej, postanowili nadać swemu życiu wyjątkowe znaczenie.
Ci charyzmatyczni, inspirujący bohaterowie z poświęceniem uprawiają sporty ekstremalne, pozostając przy tym w głębokim kontakcie z naturą.
Zrealizowany z myślą o wielkim ekranie, RESET niesie pozytywny przekaz: by z troską dbać o relację z rówieśnikami i otoczeniem. Ten długo oczekiwany, nowy początek to także odmienne wejrzenie w świat znany nam dotychczas.
Zawsze pragnąłem dzielić się uchwyconymi w filmach głębokimi emocjami z publicznością oraz pokazywać mocne historie, silne osobowości, pełnych namiętności mężczyzn i kobiety, wyjaśnia Thierry Donard, reżyser. Warty podkreślenia jest ekologiczny styl życia, jaki wybierają – bo ten ludzki wymiar odpowiedzialności jest w moich filmach kluczowy.

In the Mood for Love / Fa yeung nin wah
reż. Wong Kar Wai
Hongkong, Chiny 2000, 99’
Hongkong, skąpany w złotym świetle lata 60. Chow Mo-wan i Su Li-zhen mieszkają w sąsiadujących ze sobą wynajętych mieszkaniach. Idealnie uczesany dziennikarz i elegancka sekretarka w perfekcyjnie skrojonych sukienkach wymieniają na schodach zdawkowe uprzejmości. Do czasu, gdy nie odkryją, że ich małżonków połączył romans. Milczące porozumienie stanie się podłożem relacji, która w tym miejscu i w tym czasie nie powinna była się wydarzyć.
Ekstrawagancko zmysłowe arcydzieło to poemat o niespełnionych pragnieniach i dotkliwej samotności. Jeden z najpiękniejszych obrazów w historii kina, mistrzowsko skrojony z cieni, lustrzanych odbić, ukradkiem chwytanych gestów i spojrzeń. Gęsto wypełniająca kadry muzyka, dym papierosów, ornamenty tapet i jadeitowe filiżanki budują tło dla przenikliwej nostalgii - tęsknoty za tym, co odeszło i za tym, czego nigdy nie było.

reż. Wong Kar Wai
Hongkong, Chiny, Francja, Włochy, Niemcy 2004, 128’
Tytułowa data to również numer pokoju, w którym Su Li-zhen mieszkała w czasie, gdy poznała Chow Mo-wana. Pisarz powraca do miejsca, które wiąże go z dawną niespełnioną miłością; w licznych romansach z innymi kobietami szuka inspiracji dla futurystycznej powieści. Czy da się wypełnić pustkę, jaką zostawiły po sobie wspomnienia? Czy skok w przyszłość, w utopię pozwalającą odzyskać utraconych kochanków, to fantazja przynosząca ukojenie, czy jeszcze większy ból?
Fragmentaryczne, rozproszone na kilka opowieści post-scriptum do “Spragnionych miłości” wymyka się z formuły typowych sequeli melodramatów. Retro glamour spotyka się tu ze strzelistymi, cyberpunkowymi sceneriami, cyborgi noszą perłowe kolczyki, a eklektyczna wizja reżysera splata ze sobą najbardziej charakterystyczne wątki jego dotychczasowych filmów - od zmysłowego napięcia po gorączkowe rozedrganie.

Chung hing sam lam
reż. Wong Kar Wai
Hongkong 1994, 102’
Dwóch hongkońskich gliniarzy o złamanych sercach, dwie przewrotne historie o niemożliwych spotkaniach. Policjant z plakietką o numerze 223 nie może się pogodzić z tym, że został porzucony, kiedy los stawia na jego drodze tajemniczą kobietę w prochowcu i blond peruce. Ona szuka Hindusów, którzy zniknęli z niezwykle cennym i niezbyt legalnym pakunkiem. Tymczasem w nocnym barze z jedzeniem na wynos bystre oczy milczącej Faye śledzą mundurowego 663, z którego uczuciami brutalnie obeszła się pewna stewardessa…
Zadziorna, lekko prowadzona fabuła to jeden z najważniejszych filmów definiujących estetykę lat 90. Jego neonowo-chropowata stylistyka stała się punktem odniesienia dla całego pokolenia twórców ze wszystkich stron świata. Od stylowego kina akcji po teledyskowy romans pulsujący w rytm “California Dreaming” - to urzekająca i zagadkowa historia o samotności i mijaniu się w tłumie.

Fallen Angels / Do lok tin si
reż. Wong Kar Wai
Hongkong 1995, 99’
Płatny zabójca Wong Chi-ming dostaje instrukcje co do miejsca następnej akcji od sprawdzonej partnerki. Choć nigdy się nie spotkali, działają w idealnej synchronii. Dla kobiety bycie cieniem nonszalanckiego gangstera staje się jednak impulsem do coraz dalej posuniętych fantazji. Ich historia przeplata się z poszarpaną trajektorią losów niemego Ho Chi-mo, który włamuje się nocami do małych sklepików, by sprzedawać z nich towar. Mieszkający z ojcem mężczyzna nieustannie wpada na Charlie, opłakującą złamane serce i pomstującą na niewiernego chłopaka.
Fabuła filmu powstała jako jeden z elementów barwnej układanki “Chungking Expressu”, rozrastając się jednak w zupełnie inny, jeszcze bardziej halucynacyjny i ekstrawagancki projekt. Groteska, absurd, brutalność i nieodzowna wongkarwaiowska samotność mają tu bardziej mroczne oblicze, pozostając wciąż imponującym wizualnym spektaklem.


reż. Howard Hawks
USA, 1959
Klasyczny western komediowy w reżyserii mistrza gatunku Howarda Hawksa (wcześniej chociażby Rzeka Czerwona) w gwiazdorskiej obsadzie, na czele z legendarnym Johnem Waynem w roli odważnego szeryfa Johna T. Chance'a, który pakuje za kratki lokalnego bandziora Nathana Burdette’a. Chance musi przetrwać obławę, którą organizują drugi z braci Burdette i jego kompani. Szeryfowi pomagają wiecznie pijany zastępca Dude (Dean Martin), zbzikowany staruszek Stumpy (Walter Brennan), młody rewolwerowiec (Ricky Nelson) oraz piękna Feathers (Angie Dickinson).
Arcydzieła amerykańskiego kina. 90 lat Warner Bros
NH





