David Lynch: GŁOWA DO WYCIERANIA
Awangardowy | Czarna komedia | Od lat 15 | 89 min
"Głowa do wycierania
reż. David Lynch
USa 1977, 90 minut
Witamy w koszmarze, z którego nie sposób się obudzić.
Pierwszy pełnometrażowy film Davida Lyncha to nie tyle opowieść, co stan umysłu — lepka, czarno-biała halucynacja z pogranicza snu, lęku i rozpadu rzeczywistości.
Henry Spencer mieszka w postindustrialnym piekle, gdzie dźwięki cieknących rur i szumów z fabryk nie dają chwili wytchnienia. Pewnego dnia jego dziewczyna informuje go, że urodziła... coś. Dziecko, stworzenie, larwę, symbol wszystkiego, czego Henry się boi. I tak zaczyna się jego wewnętrzna podróż przez labirynt klaustrofobicznych korytarzy, przerwanej komunikacji i groteskowych wizji, w których kobieta w kaloszach tańczy na scenie wśród plujących iskrami grzejników.
Głowa do wycierania to film, który wymyka się definicjom. Kultowe dzieło, które można czytać jako opowieść o lękach ojcostwa, przerażeniu przed bliskością, czy wręcz o alienacji jednostki w zdehumanizowanym świecie. Ale można też po prostu zanurzyć się w jego mrocznej atmosferze i pozwolić, by dźwięk, obraz i cisza przemówiły bez słów.
Nie dla każdego. Ale jeśli lubisz Davida Lyncha — lub jeśli chcesz przekroczyć próg własnych granic percepcji — nie możesz tego przegapić. To film, który nieustannie żyje pod twoją skórą.
czytaj więcej
reż. David Lynch
USa 1977, 90 minut
Witamy w koszmarze, z którego nie sposób się obudzić.
Pierwszy pełnometrażowy film Davida Lyncha to nie tyle opowieść, co stan umysłu — lepka, czarno-biała halucynacja z pogranicza snu, lęku i rozpadu rzeczywistości.
Henry Spencer mieszka w postindustrialnym piekle, gdzie dźwięki cieknących rur i szumów z fabryk nie dają chwili wytchnienia. Pewnego dnia jego dziewczyna informuje go, że urodziła... coś. Dziecko, stworzenie, larwę, symbol wszystkiego, czego Henry się boi. I tak zaczyna się jego wewnętrzna podróż przez labirynt klaustrofobicznych korytarzy, przerwanej komunikacji i groteskowych wizji, w których kobieta w kaloszach tańczy na scenie wśród plujących iskrami grzejników.
Głowa do wycierania to film, który wymyka się definicjom. Kultowe dzieło, które można czytać jako opowieść o lękach ojcostwa, przerażeniu przed bliskością, czy wręcz o alienacji jednostki w zdehumanizowanym świecie. Ale można też po prostu zanurzyć się w jego mrocznej atmosferze i pozwolić, by dźwięk, obraz i cisza przemówiły bez słów.
Nie dla każdego. Ale jeśli lubisz Davida Lyncha — lub jeśli chcesz przekroczyć próg własnych granic percepcji — nie możesz tego przegapić. To film, który nieustannie żyje pod twoją skórą.
TO WYDARZENIE JUŻ SIĘ ODBYŁO
David Lynch: GŁOWA DO WYCIERANIA
Awangardowy | Czarna komedia | Od lat 15 | 89 min
"Głowa do wycierania
reż. David Lynch
USa 1977, 90 minut
Witamy w koszmarze, z którego nie sposób się obudzić.
Pierwszy pełnometrażowy film Davida Lyncha to nie tyle opowieść, co stan umysłu — lepka, czarno-biała halucynacja z pogranicza snu, lęku i rozpadu rzeczywistości.
Henry Spencer mieszka w postindustrialnym piekle, gdzie dźwięki cieknących rur i szumów z fabryk nie dają chwili wytchnienia. Pewnego dnia jego dziewczyna informuje go, że urodziła... coś. Dziecko, stworzenie, larwę, symbol wszystkiego, czego Henry się boi. I tak zaczyna się jego wewnętrzna podróż przez labirynt klaustrofobicznych korytarzy, przerwanej komunikacji i groteskowych wizji, w których kobieta w kaloszach tańczy na scenie wśród plujących iskrami grzejników.
Głowa do wycierania to film, który wymyka się definicjom. Kultowe dzieło, które można czytać jako opowieść o lękach ojcostwa, przerażeniu przed bliskością, czy wręcz o alienacji jednostki w zdehumanizowanym świecie. Ale można też po prostu zanurzyć się w jego mrocznej atmosferze i pozwolić, by dźwięk, obraz i cisza przemówiły bez słów.
Nie dla każdego. Ale jeśli lubisz Davida Lyncha — lub jeśli chcesz przekroczyć próg własnych granic percepcji — nie możesz tego przegapić. To film, który nieustannie żyje pod twoją skórą.
czytaj więcej
reż. David Lynch
USa 1977, 90 minut
Witamy w koszmarze, z którego nie sposób się obudzić.
Pierwszy pełnometrażowy film Davida Lyncha to nie tyle opowieść, co stan umysłu — lepka, czarno-biała halucynacja z pogranicza snu, lęku i rozpadu rzeczywistości.
Henry Spencer mieszka w postindustrialnym piekle, gdzie dźwięki cieknących rur i szumów z fabryk nie dają chwili wytchnienia. Pewnego dnia jego dziewczyna informuje go, że urodziła... coś. Dziecko, stworzenie, larwę, symbol wszystkiego, czego Henry się boi. I tak zaczyna się jego wewnętrzna podróż przez labirynt klaustrofobicznych korytarzy, przerwanej komunikacji i groteskowych wizji, w których kobieta w kaloszach tańczy na scenie wśród plujących iskrami grzejników.
Głowa do wycierania to film, który wymyka się definicjom. Kultowe dzieło, które można czytać jako opowieść o lękach ojcostwa, przerażeniu przed bliskością, czy wręcz o alienacji jednostki w zdehumanizowanym świecie. Ale można też po prostu zanurzyć się w jego mrocznej atmosferze i pozwolić, by dźwięk, obraz i cisza przemówiły bez słów.
Nie dla każdego. Ale jeśli lubisz Davida Lyncha — lub jeśli chcesz przekroczyć próg własnych granic percepcji — nie możesz tego przegapić. To film, który nieustannie żyje pod twoją skórą.
TO WYDARZENIE JUŻ SIĘ ODBYŁO