Manoel de Oliveira jest opisywany jako reżyser, którego kariera trwała najdłużej
ze wszystkich światowych karier reżyserskich. Choć podkreśla się ten szczegół,
to nie jest to najważniejsza rzecz, która go wyróżnia. To, co najistotniejsze,
to jakość kina, które zaczął tworzyć w momencie przejścia między kinem niemym
a dźwiękowym, rozwijał w złotej epoce kina portugalskiego (lata trzydzieste
i czterdzieste), z którym przeżył czasy zmiany po tak zwanym roku zerowym w 1955
(co doprowadziło do powstania nowego kina portugalskiego), które kontynuował
mimo zmiany paradygmatu narzuconego przez Rewolucję Goździków, pokonywał
z nim kryzys tożsamościowy końca ubiegłego wieku, aby wkroczyć w wiek XX
i udowodnić, że pomysły na kino autorskie są nieśmiertelne. Filmy wybrane
do tego pokazu, to mały wybór z bardzo dużego katalogu reżysera,
ale wystarczający, aby zrozumieć nowatorską rolę reżysera w kolejnych
epokach kina portugalskiego.